Carmen Buranum 169
(vertaling Kox Kollum)


Tekst van de The Latin Library (?):


Hebet sidus leti visus
cordis nubilo
tepet oris mei risus
carens iubilo;
iure mereo,
occultatur nam propinqua,
cordis virga florens, in qua
totus hereo.

In amoris hec chorea
cunctis prenitet,
cuius nomen a Phebea
luce renitet,
et pro speculo
servit polo: illam colo
eam volo nutu solo
in hoc seculo.                                                                             

Tempus queror tam diurne
solitudinis,
qui furabar vi nocturne
aptitudinis,
oris basia,
a quo stillat cinnamomum
et rimatur cordis domum
dulcis cassia.

Tabet, illa tamen caret
spes solatii,
iuvenilis flos exaret:
tanti spatii
intercisio
annulletur, et secura
adjunctivis prestet iura
hec divisio.

Tekst van: Love Lyrics from the Carmina Burana (Walsh):

Hebet sidus leti visus cordis nubilo, tepet oris mei risus carens iubilo; iure mereo, occultatur nam propinqua, cordis vigor floret in qua; totus hereo.






In Amoris hec chorea cunctis prenitet, cuius nomen a Phebea

luce renitet et pro speculo servit solo; illam colo, eam volo
nutu solo in hoc seculo.





Tempus queror tam diurne solitudinis. quot furabar vi nocturne aptitudinis oris basia! a quo stillat cinnamomum, et rimatur cordis domum dulcis cassia.

 




Tabet ilia [sic!] tamen, caret spe solacii; iuvenilis flos exaret. tanti spatii intercisio annulletur, ut secura adiunctivis prestet iura hec divisio!


Tekst van DTV-editie (Hilka, Schumann, Bisschof):

Hebet sidus   leti visus
   cordis nubilo,
tepet oris mei risus
   carens iubilo;
   iure mereo;
occultatur nam propinqua,
cordis vigor floret in qua;
   totus hereo.

In Amoris hec chorea
   cunctis prenitet,
cuius lumen  a Phebea
   luce renitet
   et pro speculo
servit solo;   illam colo,
eam volo   nutu solo
   in hoc seculo.

Tempus queror tam diurne
   solitudinis,
quo furabar vi nocturne
   aptitudinis
   oris basia,
a quo stillat cinnamomum
et rimatur cordis domum
   dulcis cassia.


Tabet illa tamen, caret
   spe solacii,
iuvenilis flos exaret.
   tanti spatii
   intercisio
annulletur, ut secura
adiunctivis prestet iura
   hec divisio!


Werkvertaling:

Dof is de ster van mijn blije blik
door een wolk van mijn hart,
flauw is het lachen van mijn mond
die vrolijkheid mist;
met recht ben ik verdrietig,
want verborgen wordt mijn liefste (?),
in wie de kracht van mijn hart bloeit;
ik ben helemaal vol van haar.



In de reidans van de Liefde
blinkt zij uit boven allen,
van wie de naam (of: de ogen) het licht
van Phoebus weerkaatst,
en als spiegel
de aarde dient; haar aanbid ik,
haar wil ik, met de enige wil (?)
in deze wereld (? tijd?).


Ik klaag over de tijd van zo lange
eenzaamheid,
ik die / nieuwe zin: hoeveel … ik! / toen ik
met de kracht van de nachtelijke
geschiktheid
kussen van haar mond stal,
waarvan kaneel druppelt
en zoete casia
het huis van mijn hart opent/binnendringt (?).

Maar zij kwijnt weg, zij mist
de hoop van troost,
de bloem van haar jeugd verdroogt.
Moge de verwijdering
van zoveel ruimte
ongedaan worden gemaakt,
en moge deze scheiding
de rechten voor de verbondenen (voor ons als we weer samen zijn)
veilig stellen / zeker maken.


Manuscript: quo; Manitius: qui; Herkenrath: quot



Kox neemt als tekst:

Hebet sidus leti visus
   cordis nubilo,
tepet oris mei risus
   carens iubilo;
   iure mereo;
occultatur nam propinqua,
cordis vigor floret in qua;
   totus hereo.

In amoris hec chorea
cunctis prenitet,
cuius nomen a Phebea
luce renitet,
et pro speculo
servit polo: illam colo
eam volo nutu solo
in hoc seculo.

Tempus queror tam diurne
solitudinis,
qui furabar vi nocturne
aptitudinis,
oris basia,
a quo stillat cinnamomum
et rimatur cordis domum
dulcis cassia.

Tabet illa tamen caret
spes solatii,
iuvenilis flos exaret:
tanti spatii
intercisio
annulletur, et secura
adjunctivis prestet iura
hec divisio.


Kox' vertaling:

Mijn ster is bleek, mijn hart van streek,
Mijn ogen doven.
Mijn lach vergaat, niet meer in staat
In vreugde te geloven.
Ik heb verdriet,
Want zij die kleur geeft aan mijn leven,
Aan wie ik hart en ziel wil geven,
Zij is er niet.

Zij is van alle schoonheid bron,
zij is het eind.
Haar naam geeft licht; zoals de zon
op aarde schijnt,
zo maakt haar gloed
de wereld goed. Zij geeft mij moed,
ik word gevoed door wat zij doet,
zij schenkt mij zoet.

Maar nu kan ik alleen maar huilen
om mijn eenzaamheid,
probeer in vroeger tijd te schuilen,
toen wij in steelsheid
de nachten kusten.
Kaneel haar lippen, honing haar mond,
Het hart van slag, omdat wij brand
Met kussen blusten.

En zij? Zij slinkt, ervaart de sloop
van uitzichtloosheid,
haar bloei verdort naar composthoop.
De oeverloosheid
van onze scheiding
moet ongedaan worden gemaakt,
het land dat tussen ons nog braakt
verdient bevrijding.