[Kox' Column 1] [Kox' Column 2] [Kox' Column 3] [Kox' Column 4] [Kox' Column 5]
[Kox' Column 6] [Kox' Column 7] [Kox' Column 8] [Kox' Column 9]

Brussels lof

Laatst had Kox een ontmoeting met klassieke webmasters.
Klassieke webmasters zijn mannen en vrouwen, die een webplek onderhouden, die aan de klassieke talen en cultuur is gewijd.
Zij noemen zich - nee: wij noemen ons: classici retiarii.
De ontmoeting was in Brussel, in een conscientieus gebouw.
Wiebe Dreamweaver Koopmans uit Zwolle, Magister Leo Nellissen van Lumina en Grex, en Kox Kollum waren vanuit het verre Nederland naar Brussel getogen. Er was een tiental Vlaamse collega's aanwezig: de lieve Marjorie Hoefmans van Cicade, die de bijeenkomst had georganiseerd, Dominiek de Queecker, Bernard Bernaaar Huyvaert, Leopold Pol Winckelmans, Veerle de Trojaanse, Herman Lauvrys, Josette Donné, Wendy Geerts, Frank Vercleyen, Joeri FAQ (prima webnaam natuurlijk), en misschien nog enkelen...
Erg aardige mensen, en het was best wel gezellig, toch wel.

Van tevoren dacht Kox:
Haa, Brussel, België, lekker eten en drinken, een Bourgondische levensstijl, onthaasting, luxe lunches, copieuze diners, lekkere bonbonnetjes...
En ICT, daar gaan natuurlijk bakken met geld naar toe. Zo'n overheidsclub komt om in de euri... Luilekkerland! Daar moet ik bij zijn!

Wie schetst zijn verbazing, toen Kox merkte, dat er hard gewerkt moest worden? Dat er bijna geen tijd was om te roken en naar de wc te gaan? Dat er geen bonbons waren bij de koffie? Dat hij de lunch zelf moest betalen? Dat het hier ging om een botergaarkeuken? Dat er na afloop geen alcoholische dranken werden aangeboden? Dat er geen leuk klein intiem exquise restaurantje was besproken, waar de deelnemers genoeglijk koutend konden bijkomen van de zware inspanningen?

O tempora, o mores!

Het leek verdorie wel, of Kox in Nederland was!
Maar dat was niet de bedoeling!

"Tot volgend jaar in Nederland," zei de voorzitter na afloop.
Ja, maar niet zo, hè!
Als er serieus gewerkt moet worden, laten we elkaar dan emails sturen, laten we dan een community beginnen en elkaar bestanden opsturen en chatten. Voor Herculeïsche arbeid hoeven we de deur niet uit.

Achteraf gezien begrijpt Kox het wel.
De Vlaamse collega's wilden de Nederlandse collega's niet voor het hoofd stoten, en er dus niet de gemoedelijke janboel van maken, die ze gewend zijn. Marjorie wilde, dat de Hollanders zich thuis voelden, en schrapte de luxe, verwijderde de bonbonnetjes, annuleerde de lunch en het diner, en verstopte de drank en de hapjes. En inderdaad, Kox waande zich thuis, bij boterhamtrommeltjes, ongemakkelijk meubilair en plastic koffiebekertjes.

Het was allemaal een misverstand.

Mensen, laten we elkaar toch niet langer voor de gek houden!
De meeste Nederlanders eten natuurlijk niets liever dan hutspot met klapstuk, maar classici retiarii, dat is een ander slag.
Kox is de klassieke talen niet gaan bestuderen, omdat hij zo dol was op boerenkool en erwtensoep. Kox houdt van Latijn en Grieks, omdat hij daarmee uit de regen en de mist weg kan vluchten naar de zon, die glanst op sculpturen van marmer, omdat hij de naargeestige polder wil verruilen voor het stralende licht van Attika.

Volgend jaar zien we elkaar weer, hoopt Kox.
Het was een stimulerende ervaring. Zo noemt men dat.

Dit jaar in Brussel was Minerva de schutsgodin.
Kox hoopt, dat een volgende ontmoeting zal plaatsvinden onder de protectie van Bacchus.