ODUSSEIA

Mijn ziel zeilt op de oceaan
van ons lichamelijk bestaan
en 't is een veelbewogen vaart.

Het stoffelijke ebt en vloedt
voortdurend, kil of koortsig bloed.
Geen storm wordt aan de mens bespaard.

Maar scheurt het zeil, breekt ook de mast,
we varen voort, lichtere last,
op het tempeest der elementen,

naar de windstilte van de lente,
naar 't eigen land van elke ziel,
dank zij de geest, dat stuur, die kiel.

 


 

Johan Daisne.

Uit: Verzamelde gedichten.

Brugge / Nijmegen, 1978.