CERES EN LANDMAN
|
|
Asperges me, zuchtte ceres die avond de landman sprak geen latijn, zweeg, steeg zij, ontzondigd en een en al binnenzijde ziltend hoe ver de zoete room reikte zo de landman bestond zijn ontaarding, rees als taalschat, haar liefde als gastmaal, en veel het groen van de dag, het paars van de nacht
Gerrit Kouwenaar. Gevonden in : Spiegel van de moderne Nederlandse
poëzie,
|