| ΕΙΣ
ΜΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΛΩΝΑ |
Aan
de Muzen en Apollo |
|
| Μουσάων ἄρχωμαι Ἀπόλλωνός
τε Διός τε, ἐκ γὰρ Μουσάων καὶ ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος ἄνδρες ἀοιδοὶ ἔασιν ἐπὶ χθονὶ καὶ κιθαρισταί, ἐκ δὲ Διὸς βασιλῆες. ὂ δ' ὄλβιος, ὅν τινα Μοῦσαι φίλωνται, γλυκερή οἱ ἀπὸ στόματος ῥέει αὐδή. χαίρετε, τέκνα Διός, καὶ ἐμὴν τιμήσατ' ἀοιδήν. αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ' ἀοιδῆς. |
5 |
Laat ik beginnen bij de
Muzen en Apollo en Zeus, want vanuit de Muzen en de van ver treffende Apollo zijn mannen zangers en lierspelers op de aarde, en vanuit Zeus koningen. Hij is gelukkig, van wie de Muzen houden, en zoet stroomt de stem hem uit de mond. Gegroet, kinderen van Zeus, en doe eer aan mijn lied. En ik zal denken aan jullie en aan een ander lied. |
| Commentaar Geen. |